Author: Smith Krengkrud

ปี 2022 ที่ผ่านมาคิด ๆ ดูแล้ว รู้สึกว่ามันผ่านไปรวดเร็วมาก ๆ ยังคิดถึงเมื่อต้นปีที่แล้วอยู่เลย แต่ความพีคคือ จำเรื่องยิบย่อยที่เกิดขึ้นระหว่างปีไม่ได้เลย ก็เลยต้องกลับจดโน๊ตไว้เพื่อตัวเองมาอ่านย้อนหลัง หายไป 2 ปี 2020 กับ 2021 เสียดายเหมือนกันที่ไม่ได้เขียนจดไว้ แต่ที่แน่ ๆ มีหลาย ๆ อย่างเกิดขึ้น ทั้งหมดทั้งมวลที่จำได้ ก็คือ ปี 2020 ผมแต่งงาน คิดย้อนกลับไปช่วงนั้นก็ตลกดีเหมือนกัน

จากความที่ต้องการระลึกถึงเรื่องที่ผ่านมา ก็ต้องจดสรุปให้ตัวเองสักหน่อย

สวัสดีคุณสมิทธ์ ในอนาคต ปีนี้มีเหตุการณ์หลาย ๆ อย่างเกิดขึ้น ถือว่าเป็นปีที่ดีอีกปีหนึ่ง ขอสรุปคร่าว ๆ เป็นเรื่องต่าง ๆ ไว้แบบนี้ก็แล้วกัน

ด้านการใช้ชีวิต

ปกติ ผมจะเริ่มด้วยด้านสุขภาพ แต่สำหรับปีนี้ Highlight มันอยู่เรื่องนี้ ดังนั้นก็ขอเอาเรื่องนี้ขึ้นก่อน เมื่อต้นปี ผมกับภรรยา ตัดสินใจซื้อบ้านใน กทม ถือว่าเป็นจุดเปลี่ยนเหมือนกัน เพราะว่าน่าจะเป็นของชิ้นแรกที่ซื้อด้วยเงินในอนาคตจริง ๆ เพราะว่า ณ วันที่ซื้อ ไม่มีเงินสดเท่ากับราคาของที่จะซื้อ เป็นการซื้อบ้านที่เกิดขึ้นอย่างรวดเร็ว ถึงแม้ว่าจะกู้ร่วมกันกับภรรยา แต่ด้วยอาชีพของผม ที่ค่อนข้างมีปัญหากับการกู้เงิน ทำให้ต้องลุ้นตอนยื่นกู้ แต่ว่าก็ผ่านมาได้แบบฉิวเฉียด ต้องขอบคุณคำแนะนำจากเพื่อนโอ๋ ที่ช่วยแนะนำ จนท สินเชื่อ

ตั้งแต่ต้นปี ไม่ได้มีแพลนออกไปเที่ยวที่ไหน เป็นปีที่ออกไปนอกบ้านน้อยมากตั้งแต่ย้ายเข้ามาบ้านใหม่ เวลาที่ใช้ส่วนใหญ่ ใช้ไปกับการตกแต่งบ้าน อยากจะบอกว่าของทุกอย่างในบ้าน 90% ทำเองไม่ได้จ้างช่างเลย (ทำไปได้ สนุกแหละดูออก) แล้วก็ได้ทำสิ่งที่อยากทำมาตลอดก็คือ ทำบ้านเป็น Smart Home อย่างที่ไฝ่ฝัน

เริ่มดื่มกาแฟเป็นปีแรก ด้วยการฝึกจากคุณภรรยาที่ซื้อแถมติดไม้ติดมือมาให้ทุกวัน ในที่สุดก็เข้าใจเรื่องระดับการคั่ว ที่เจ็บปวดก็คือ ติดครับ

ปีนี้ใช้ Delivery Service เก่งมาก รู้นะว่ามันก็ไม่ดีสักเท่าไหร่ แต่ก็มันสบายดี

ส่วนงานที่ทำ เกือบ 100% ก็ทำที่บ้าน ทำห้องในบ้านห้องหนึ่งเป็นห้องทำงาน กลายเป็นคนติดบ้านไปเลยทีเดียว บางทีคุณภรรยาก็ต้องหาเรื่องพาออกนอกบ้าน เพราะว่าผมไม่ยอมออกไปนั่นเอง

มีกิจกรรมที่เกิดขึ้น นอกเหนือจากวิถีชีวิตเดิม เช่น การตัดหญ้า, รดน้ำต้นไม้, มีกิจกรรมฮาโลวีน หรือซื้อต้นคริสมาสมาประดับไฟ ได้นั่งดูทีวี จากปกติที่จะอยู่หน้าคอมเป็นส่วนมาก

แล้วก็ปีนี้เป็นปีที่ได้ไปงานแต่งงานเยอะมาก ๆ ตั้งแต่ต้นปี โดยเฉพาะช่วงสิ้นปีนี้ ไปงานแต่งแทบจะทุกสัปดาห์ ก็เข้าใจนะว่าเป็นช่วงเวลาที่ดี แต่บางทีมันก็เยอะไปนะ

ด้านสุขภาพ

ปีนี้ผ่านไปด้วยความราบรื่น ทางร่างกายไม่มีอาการปวดหลังมารบกวน มีแค่อย่างเดียวก็คือ นน ขึ้น ฮ่าๆ ปีหน้าต้องเอามันกลับลงมาที่เดิม เพราะเสียดายเสื้อสูทที่ตัดมาแล้วใส่ไม่ได้ และเนื่องจากมีบ้าน ก็เลยมีโอกาสซื้อจักรยานมา 2 คัน เอาไว้ปั่นเล่น ๆ ในหมู่บ้าน รอบหมู่บ้าน ริมคลอง ไม่คิดเหมือนกันว่าจะได้ปั่นจักรยานบนถนน กรุงเทพ มันน่ากลัวเหมือนกัน

แต่ว่าสำหรับทางจิตใจรู้สึกช่วงปีนี้จะมีอาการ Burn Out อ่อน ๆ ผสมปน อยู่เหมือนกัน ไม่รู้ว่าอยู่บ้านมากเกินไปหรือว่าเจออะไรที่ชอบมากกว่า เลยไม่อยากทำบางอย่างไป ช่วงปลายปีเลยต้องลองทำอะไรที่แตกต่างไปบ้าง จะได้กลับมาฟิตเหมือนเดิม

ด้านการทำงาน

การทำงานในปีนี้ไม่ค่อยเป็นที่น่าพอใจสักเท่าไหร่ Performance ที่เคยทำได้ ตกลงไปพอสมควรไม่ใช่ตกลงไปที่ระดับแย่นะ แต่เป็นระดับที่ตัวเราไม่ค่อยพอใจเท่าไหร่ คงต้องหาสาเหตุต่อไปว่าทำไม

แต่ว่าปีนี้มีเรื่องหนึ่งที่ทำสำเร็จก็คือ การทำ TODO List ของแต่ละวัน ตั้งแต่ต้นปีผมเริ่มทำ TODO List ว่าวันนี้เราจะต้องทำอะไร ต้องโฟกัสอะไรบ้าง ไม่น่าเชื่อว่าสามารถทำต่อเนื่องมาจนถึงวันนี้ ซึ่งเป็นอะไรที่ดีมาก ได้รู้ว่าแต่ละวันต้องทำอะไรบ้าง พอทำงานชิ้นนั้นเสร็จ เราก็ติ๊กถูกไปทีละอัน เป็นความสุขเล็ก ๆ ที่ดีจริง ๆ อีกอย่าง ตอนนี้เราได้เห็นด้วยว่า ปีนี้เราทำงานอะไรไปบ้าง จะว่าไปนี่เยอะเหมือนกัน

งานส่วนมากในปีนี้เป็นงานที่ทำจากที่บ้านแทบทั้งหมด

Product ตัวใหม่อย่าง Privage Member ก็สามารถส่งต่อให้น้องมาช่วยทำได้ คงต้องพยายามมากขึ้น เพื่อให้รายได้ปัง ๆ ขึ้นอีก แล้วก็ได้ไปร่วมงานเลี้ยง Partner ของ Foodland ด้วย ได้ชิมไวน์ที่แบบหลายยี่ห้อมาก ๆ แล้วก็ที่สำคัญต้องขอบคุณไทรที่คอยผลักดันให้ Product นี้เดินมาเรื่อย ๆ ดังนั้นปีต่อไปมาทำให้มัน Mass ขึ้นกัน

ได้ทำ Project ที่เกี่ยวกับ Blockchain ร่วมกับไทร โอ๋ ได้รู้จักทีมงานพี่โดม ได้เปิดประสบการณ์ ได้ลงทุน และได้ทำความรู้จักเทคโนโลยีใหม่ที่ยังต้องรอวันฟักตัวอีกสักระยะ

ได้รู้จักและทำงานร่วมกับทีมงาน WRM Software และ T.T Software ในโปรเจค Storm Manager ที่เราทำแอปให้ จนท นำไปกู้สถานการณ์ไฟฟ้าดับ พายุหิมะ ที่เกิดขึ้นในอเมริกา จากทีมงานหลักหน่วย กลายเป็นหลักสิบในพริบตา ถึงปีนี้จะมีพายุเข้ามากขึ้น แต่ก็ได้ประสบการณ์มาก ๆ เลย

สุดท้ายนี้ตอนช่วงสิ้นปี จดทะเบียน บริษัท เคอาร์อี สตูดิโอ จำกัด ขึ้นมาเอาไว้รับงานแล้วนะ

ด้านการเงิน

การเงินปีนี้ไม่ได้เป็นบวกแบบทุก ๆ ปี เนื่องจากปีนี้ซื้อบ้าน และจ่ายค่าตกแต่งบ้านไปพอสมควร แต่คิดว่าโดยภาพรวมก็ยังโอเคอยู่

สิ่งที่ยังทำอยู่ทุก ๆ ปีคือการทำบัญชีรายรับรายจ่ายของตัวเอง แต่ไม่ได้ใช้แอปจดแบบแต่ก่อนแล้ว ย้ายมาใช้แอป MAKE ของกสิกรแทน ช่วยจดรายจ่ายบางอย่างตอนโอนเงิน เพราะว่าเราเลิกพกเงินสดแล้ว (ประมาณ 90% ใช้วิธีการโอน) แล้วก็อันที่ยังทำต่อเนื่องมาอีกอย่างคือการสรุปข้อมูลยอดบัตรเครดิตรายเดือน เพื่อดูว่าเราใช้เงินเก่งแค่ไหน

มีโอกาสได้ลงทุนใน Crypto ด้วย

ในที่สุดก็รู้สักทีว่าเราเป็นคนที่ลงทุนแบบไหน เราเป็นสายยิงยาว คือเป็นคนที่ไม่ค่อยขยับซื้อขายสักเท่าไหร่ แล้วก็ดูจะทนเห็นเลขติดลบได้มากเลย แต่มีอยู่เรื่องหนึ่งที่ต้องระวังตัวให้มากขึ้นก็คือ เวลาจะลงทุนอะไรต้องคิดให้เยอะ ๆ

สรุป

ชีวิตปี 2022 ผ่านไปอีกปี เป็นกำลังใจให้ตัวเองเหมือนเดิม ขอบคุณตาล ภรรยาผู้น่ารัก ที่ช่วยทำให้ชีวิตของผมมีมิติมากขึ้น ได้รู้จักเพื่อน ๆ นอกเหนือจากกลุ่มโปรแกรมเมอร์ แล้วก็ย้ำอีกเรื่อง “การยืนระยะ” สำคัญที่สุด

ออฟฟิสซินโดรม กลุ่มโรคของชาวออฟฟิสที่ใช้เวลาส่วนใหญ่ในการ “นั่ง” ทำงาน

*ไม่อยากอ่านเรื่องเล่าอยากดูสรุป ข้ามไปส่วนท้ายได้เลยนะครับ 😀

ในวันแรงงาน 1 พฤษภาคม 2019 เหตุการณ์ที่ไม่คาดฝันสำหรับผมมันเกิดขึ้น หลังจากที่ผมนั่งอยู่ที่เก้าอี้ที่คอนโด และกำลังลุกขึ้นยืนเพื่อจะเดินทางไปออฟฟิศ ตอนที่ยืนขึ้นตามปกตินั่นแหละ ความรู้สึกปวดเหมือนเป็นตระคริว เริ่มตั้งแต่สะโพก ร้าวไปที่ปลายเท้าขวา และอาการชาที่หัวแม่เท้าก็กำเริบ ตอนนั้นแทบจะล้มทั้งยืนเพราะปวดมาก ค่อย ๆ เดินกะเผลก ๆ ไปที่เตียงนอนอย่างทุลักทุเล

ผมนอนที่เตียงอยู่พักหนึ่ง พบว่าอาการปวดที่เกิดขึ้นไม่ดีขึ้น แถมเวลาขยับตัวยิ่งปวดมากขึ้นเรื่อย ๆ ตอนนั้นเองที่เพื่อนผมโทรมาพอดี คุยกันถึงอาการสักพักเลยตัดสินใจไปที่คลินิกกายภาพใกล้บ้าน (ยังไม่ตัดสินใจไป รพ)

เนื่องจากผมพักอยู่คอนโดชั้น 6 กว่าจะขยับตัวแต่ละก้าว เพื่อเดินออกไปขึ้นลิฟต์ (ระยะไม่กี่เมตร) ผมต้องหยุดพักหลายครั้ง เพราะมันรู้สึกปวดมาก

หลังจากที่ไปถึง คลินิกกายภาพ นักกายภาพก็ทำการตรวจวิเคราะห์เบื้องต้น เริ่มต้นโดยการสอบถามอาการเบื้องต้น ให้นอนหงายลองเหยียดขา ทางนักกายภาพจะค่อย ๆ ยกเท้าเราขึ้น ซึ่งผมยกได้ไม่ถึง 30 อาศาก็จะปวดมาก จากนั้นก็ให้เปลี่ยนเป็นนอนคว่ำ ให้นักกายภาพกดไล่ตามกระดูกสันหลังจากเอวจนถึงก้น เค้าไล่ไปทีละจุดแล้วคอย ถามว่ารู้สึกยังไง ซึ่งผมไม่ได้รู้สึกเจ็บมากขึ้น จากนั้นก็ให้นอนตะแคงซ้าย งอขาขวาข้างที่เจ็บให้เกือบตั้งจาก จากนั้นค่อย ๆ กดไล่ไปตามเส้นกล้ามเนื้อ จนกระทั่งพบจุดที่กดแล้วปวด

สรุปเบื้องต้นเค้าบอกว่า อาการเรื่องหมอนรองกระดูกไม่ชัดเจน เพราะกดหลังแล้วไม่มีอาการปวดเพิ่ม แต่สะโพกมีอาการมากกว่า จึงมีการสรุปว่าอาจจะมีการกล้ามเนื้อสะโพกหนีบเส้นประสาท

การรักษาครั้งแรก คือการทำอัลตราซาวด์ การประคบร้อน และการเลเซอร์ ซึ่งหลังจากทำเสร็จแล้ว อาการที่เป็นอยู่ก็ไม่ได้ดีขึ้นเลยสักนิด ทางนักกายภาพบอกว่าจะต้องใช้เวลารักษาประมาณ 1 – 3 เดือน พร้อมกับจัดการนัดครั้งถัดไป

เวลาผ่านไป 1 สัปดาห์ อาการนี้ยังไม่บรรเทาสักเท่าไหร่ แต่ยังพอจะช่วยเหลือตัวเองได้บ้าง ยังอาบน้ำ เข้าห้องน้ำได้ด้วยตัวเอง แต่ต้องใช้เวลาเยอะหน่อย ช่วงที่ดูจะเลวร้ายที่สุดก็คือช่วงนอน ผมไม่สามารถนอนหงายได้ เลยต้องนอนตะแคงไม่ก็ต้องหาหมอนใบใหญ่ๆ มารองช่วงหัวเข่า เนื่องจากผมจะปวดมากเมื่อเรายืนตัวตรง เวลายืนเลยต้องก้มหลังเล็กน้อยเพื่อไม่ให้ปวดเกินไป

จนในที่สุด แฟนของผมก็ทนไม่ไหว เลยบังคับผมไปที่ รพ ผมเลยหาข้อมูลว่ามี รพ ไหนที่เชี่ยวชาญเรื่องนี้แล้วก็สามารถตรวจวินิจฉัยได้ภายในวันเดียว สรุปว่าได้ไป รพ เอกชน เฉพาะทางด้านกระดูกสันหลังแห่งหนึ่ง

วันนั้นแฟนผมเป็นคนขับรถไปส่ง พอไปตรวจ หมอให้นอนบนเตียงครับ นอนหงาย แล้วยกขาเราขึ้น อาการเดิมครับ ยกได้ไม่ถึง 30 องศาปวดมาก หมอเลยเดินมากดที่สะโพก ทีเดียวรู้เลยครับ ปวดจี๊ด หมอเลยจัดการส่งไปตรวจที่เครื่อง MRI เพื่อจะได้รู้ไปเลยว่าเป็นอะไร

คำวินิจฉัยคือ ผมเป็นหมอนรองกระดูกปลิ้นทับเส้นประสาท L4-L5 ทำให้เกิดอาการปวดหลังร้าวลงขา วิธีการรักษาที่เร็วที่สุดคือการผ่าตัด ซึ่งค่าใช้จ่ายอยู่ที่ 3xx,xxx บาท ส่วนถ้าจะรักษาด้วยการกายภาพบำบัด ก็ไม่อาจบอกได้ว่าจะใช้เวลาในการรักษานานแค่ไหน

สรุปว่า จ่ายค่า รพ ไปประมาณ 13,000 บาท แล้วก็กลับจาก รพ ด้วยความมึน ๆ เล็กน้อย เพราะรู้ชัดเจนแล้วว่า โรคที่เป็นนั้นคืออะไรแน่ ๆ วิธีการรักษาเป็นอย่างไร ราคาเท่าไหร่ (ค่าผ่าตัด รพ อื่น ๆ เฉลี่ยอยู่ที่ 150,000 – 300,000 บาท) เลยตัดสินใจบอก คุณพ่อ คุณแม่ พี่สาว เพื่อน

งานนี้รู้เลยว่าทุก ๆ คนเป็นห่วงเราแค่ไหน ใจจริงในฐานะที่เป็นคนป่วย ผมอยากผ่าตัดให้มันจบไป จะได้หายและกลับไปเป็นปกติ แต่ว่าทั้งญาติ คุณพ่อคุณแม่ของผม และคุณแม่แฟนของผม ได้ช่วยกันหาข้อมูล และทุกคนก็พูดเป็นเสียงเดียวกันว่า ไม่อยากให้ผ่าตัด เพราะการผ่าตัดเป็นขั้นตอนสุดท้ายเนื่องจากมีความเสี่ยง ดังนั้นอยากจะให้ลองทำกายภาพบำบัดเสียก่อน

คุณแม่ของผมอยากให้กลับไปตรวจที่บ้าน เพื่อความสบายใจ ผมเลยนั่งเครื่องบินกลับไปที่บ้าน (จ.ลำปาง) ณ​ ตอนนั้นคือพอเดินได้ แต่ว่าต้องพักเป็นระยะ เพราะว่าเราจะรู้สึกเจ็บสะสมไปเรื่อย ๆ ตอนขยับตัว

เมื่อไปตรวจที่ รพ.ลำปาง ตอนคลินิกนอกเวลา ผมก็เอาข้อมูล MRI ให้หมอดู การตรวจก็เหมือนกันครับคือยกขา กดหาจุดปวด แล้ววินิจฉัย ซึ่งหมอบอกว่า ถ้าอยากหายเร็ว และไม่ติดปัญหาเรื่องเงิน จะผ่าตัดเลยก็ได้ รักษาตัวไม่นาน แต่ว่าต้องไปผ่าที่ใน กทม. เพราะที่นี่ไม่มีอุปกรณ์ แต่ว่าถ้าไม่ผ่าตัด ก็ให้กินยาแก้ปวด และเข้าไปทำกายภาพ ซึ่งระยะเวลาหมอบอกไม่ได้ เบื้องต้นหมอจะให้ยาแก้ปวดไปกินก่อน

เคว้งครับตอนนั้น หมอสองคนบอกให้ผ่าตัด ซึ่งใจผมเอนเอียงเรียบร้อยแล้วครับ เริ่มจะยอมรับ แต่ว่าคุณพ่อ คุณแม่ แล้วก็คุณแม่แฟน บอกว่า ขอให้ลองกายภาพดูก่อน ถ้ามันไม่ดีขึ้นจริง ๆ ค่อยตัดสินใจต่อไป

แฟนของผมปรึกษาพี่ ๆ ที่ทำงานของเค้า ได้รายชื่อมาหลายที่ ผมเลยตัดสินใจไปที่ ศูนย์กายภาพบำบัด มหาวิทยาลัยมหิดล ที่ศาลายา ครับ

ผมตั้งเวลาไว้ว่า ถ้าผ่านไปแล้ว 3 เดือนไม่มีอะไรดีขึ้น ผมจะตัดสินใจผ่าตัดเพื่อรักษาโรคนี้ ซึ่งที่นี่ก็เป็นที่ ๆ ทุกอย่างค่อย ๆ ดีขึ้นครับ

ผมทำกายภาพบำบัด สัปดาห์ละ 3 วันในช่วง 2 สัปดาห์แรก ซึ่งร่างกายของผมก็ค่อย ๆ ดีขึ้น และลดลงเป็นสัปดาห์ละ 2 วันในช่วงเดือนต่อมา จากนั้นก็นัดน้อยลงเป็นสัปดาห์ละ 1 วัน ทั้งหมดใช้เวลาในการรักษา 4 เดือน จึงเริ่มรู้สึกเป็นปกติ 85%

นักกายภาพวินิจฉัยว่า ผมเป็นหมอนรองกระดูกทับเส้นประสาท แต่ว่าสาเหตุที่เค้ากดที่หลังแล้วร่างกายไม่ตอบสนองเท่าไหร่ เพราะเป็นไปได้ว่าโพรงประสาทของผมอาจจะมีขนาดใหญ่ ซึ่งตอนที่เส้นประสาทถูกกดทับครั้งแรกนั้นทำให้เส้นประสาทของผมเกิดการอักเสบ ทำให้เกิดการปวดฉับพลันขึ้นมา ระหว่างนี้หมอนรองกระดูกอาจจะหดเข้าไป หรือไม่ก็เคลื่อนไปอยู่ตรงจุดที่ไม่กดทับแล้ว แต่การที่เส้นประสาทอักเสบ ร่างกายจะรักษาโดยการสร้างพังผืดขึ้นมาซ่อมแซมส่วนที่เสียหาย ทำให้เนื้อเยื่อส่วนนั้นไม่ยืดหยุ่น เวลาเราเหยียดยืดร่างกาย มันจะรั้งเส้นประสาท ทำให้รู้สึกเจ็บปวด

การรักษาส่วนใหญ่จะเป็นการยืดเหยียดกล้ามเนื้อ ได้แก่ การประคบร้อน การทำอัลตราซาวด์กล้ามเนื้อที่ปวด การกดกระดูกสันหลัง การยืดเส้นประสาทขาด้านหลัง และการดึงยืดกระดูกสันหลัง ค่าใช้จ่ายในแต่ละครั้งประมาณ 500 – 800 บาท

สรุปอาการ

อาการเฉพาะของโรคหมอนรองกระดูกทับเส้นประสาทก็คือ ความรู้สึกปวดที่หลังต่ำลงไปตรงสะโพก แล้วมีการปวดร้าวไปตามเส้นประสาทที่ขาข้างใดข้างหนึ่ง (ซ้าย หรือขวา) เมื่อเบ่ง หรือมีการเกร็งหลังจะรู้สึกปวดหน่วง ๆ ที่บริเวณสะโพกร้าวไปยังขาข้างใดข้างหนึ่ง หรือเวลาที่เราเตะขา หรือยกขาขึ้นจะรู้สึกตึงและปวดร้าวจากสะโพกไปยังปลายเท้า

ถ้ามีอาการเหล่านี้ วิเคราะห์ขั้นต้นได้เลยว่าเรามีอาการหมอนรองกระดูกปลิ้น ให้ไปพบหมอที่ รพ เพื่อรับการแสกน MRI เพราะว่ายิ่งเรารู้เร็วเท่าไหร่ เราก็จะทรมานน้อยลง

ก่อนหน้าที่ผมจะมีอาการกำเริบ ผมรู้สึกปวดที่ก้นร้าวลงขาข้างเดียวมาประมาณ 2 ปี โดยที่ไม่ได้คิดมาก่อนว่าเราจะเป็นโรคนี้ ดังนั้นสัญญาณเหล่านี้เป็นสัญญาณอันตรายครับ

รวมเวลาทั้งหมดในการรักษา ตั้งแต่เป็น จนถึงอาการดีขึ้น 95% คือ 6 เดือน เดือนธันวาคมเป็นเดือนแรกที่สามารถกลับมาออกกำลังกายได้อีกครั้ง อาการชาที่ปลายเท้าหายไป

สรุปการรักษา

มีการรักษา 2 แบบ ได้แก่

1. การกายภาพบำบัด (สำหรับคนที่ป่วยขั้นแรกผมแนะนำให้ทำวิธีนี้)
   ข้อดี
   – ค่าใช้จ่ายไม่สูง ครั้งละ 500 – 1,000 บาท (รวมทั้งหมด ไม่เกิน 10,000 บาท)
   – ไม่มีความเสี่ยงเหมือนการผ่าตัด
   
   ข้อเสีย
   – ใช้เวลาในการรักษานาน ประมาณ 2 – 3 เดือนเพื่อให้สามารถดำเนินชีวิตได้ตามปกติ 6 เดือน เพื่อให้ดีขึ้น 90%
   – ต้องมีวินัย
   – ถ้ารักษาไม่หายจะต้องใช้วิธีผ่าตัด
   
   
2. การผ่าตัด การผ่าตัดมีหลากหลายวิธี ขึ้นอยู่กับงบประมาณและค่าใช้จ่ายในการรักษา มีตั้งแต่ การผ่าตัดทั่วไป การผ่าตัดแบบส่องกล้อง และการผ่าตัดแบบส่องกล้องเล็ก ซึ่งค่าใช้จ่ายจะอยู่ที่ 50,000 – 300,000 บาท ยิ่งเทคโนโลยีสูง ก็จะบาดเจ็บน้อย ระยะพักฟื้นสั้น
   
   ข้อดี
   – ใช้เวลารักษาสั้นกว่า (เร็วที่สุดคือ ผ่าตัด 1 วัน พักฟื้น 1 เดือน)
   – หายชัวร์
   
   ข้อเสีย
   – ราคาแพง (มาก)
   – มีความเสี่ยงอาการแทรกซ้อนอื่น ๆ ที่เกิดจากการผ่าตัด

การเปลี่ยนแปลงตัวเอง

ผมมีอาชีพเป็นโปรแกรมเมอร์ ซึ่งปกติจะนั่งทำงาน เป็นเวลานาน ชอบเล่นเกมประเภทจำลองสถานการณ์ซึ่งใช้เวลาในการเล่นค่อนข้างนาน สาเหตุของโรคนี้มีอยู่ไม่กี่อย่าง คือ

1. อุบัติเหตุ
2. การยกของหนัก
3. การนั่งนาน ๆ

ดังนั้นเพื่อป้องกันการเป็นโรคนี้ซ้ำอีกครั้ง จะต้องเปลี่ยนพฤติกรรมคือ จะต้องลุกเพื่อเปลี่ยนท่าทาง และยืดเส้นยืดสายทุก ๆ 1 ชั่วโมง ยิ่งทำบ่อย ๆ ยิ่งดี และถ้าเรารู้สึกเมื่อยหรือปวด ให้เราหยุดกิจกรรมที่กำลังทำอยู่ทันที ห้ามฝืน ห้ามติดลม เพราะว่าถ้าป่วยแล้ว ใช้เวลาในการรักษานานมาก

สุดท้าย

จากประสบการณ์ครั้งนี้ ผมได้เรียนรู้ข้อคิดมากมาย ทุกข้อล้วนมีค่า อยากจะแชร์ให้ทุกคนผู้เป็นที่รักได้รับรู้

1. อาการป่วยเกือบทั้งหมดมีสาเหตุเกิดจากพฤติกรรมของเราเอง ยิ่งเราลงทุนทำร้ายร่างกายเรานานแค่ไหน ความรุนแรงก็จะมากขั้นเท่านั้น
2. ร่างกายของเราไม่ใช่ของเรา เมื่อมันพัง มันจะพังชีวิตคนอื่นด้วย ดังนั้นจงดูแลตัวเองเพื่อคนที่คุณรัก
3. จงเรียนรู้ที่จะรอคอย ไม่มีความสำเร็จใดเกิดขึ้นได้ในระยะเวลาอันสั้น
4. จงเตรียมการเผื่อเหตุการณ์ไม่คาดฝันในชีวิตที่จะไม่เกิดขึ้น
5. การเดินทางจะไม่ไกล ถ้าเรามองข้างทางและสนุกไปกับมัน
6. อย่าปฏิเสธความห่วงใยจากคนรอบข้าง
7. สิ่งที่เจ็บปวดที่สุดคือ พ่อผมบอกว่า “ถ้าเจ็บแทนได้ อยากจะเจ็บแทน”
8. ผมต้องไม่ป่วยอีก

ปล. ขอขอบคุณ ตาล คุณพ่อ คุณแม่ คุณแม่โอม น้าน้อย พี่แอม พี่กบ ไทร โอ๊ต น้องออม มะปราง ค่าว และเพื่อน ๆ ทุกคนที่ไม่ได้เอ่ยชื่อ ที่คอยให้ข้อมูลการรักษา กำลังใจ อยู่ตลอดครับ ขอบคุณมากจริงๆ

เมื่อปีที่แล้ว ตั้งเป้าหมายกับตัวเองไว้หลายอย่าง แต่ไม่ได้บันทึกไว้ ปีนี้เลยเป็นปีที่ดีที่จะได้เริ่มต้นบันทึกเหตุการณ์สำคัญต่าง ๆ ให้ตัวเราเองในปีต่อ ๆ ไปได้ย้อนกลับมาลำลึกความทรงจำเสียที

ปี 2019 เป็นปีที่มีหลายสิ่งหลายอย่างเกิดขึ้นในชีวิต เหมือนเพื่อนหลาย ๆ คน ผมตั้งเป้าหมายที่จะทำในปีนี้ ทั้งเรื่องการงาน การเงิน และชีวิต ซึ่งก็เป็นที่แน่นอนแล้วว่าทำได้ไม่ถึงครึ่ง คงเพราะตั้งเป้าหมายมากเกินไปนั่นแหละ ดังนั้นจำไว้ว่า ถ้าจะตั้งเป้าหมาย ให้ตั้งแค่เน้น ๆ 1 – 2 อย่างก็พอ จะได้ทำได้

เนื่องจากในปีที่ผ่านมามันมีเหตุการณ์หลายอย่าง เลยจะขอสรุปออกมาเป็นข้อ ๆ ดังนี้โดยจะเรียงตามเหตุการณ์สำคัญก่อน

ด้านสุขภาพ

ต้องยกให้ปี 2019 นี้เป็นปีแห่งปัญหาสุขภาพ ถือว่าหนักหน่วงที่สุดในชีวิตเลยทีเดียว ผมจำได้แม่นว่าวันที่ 1 พฤษภาคม หรือวันแรงงาน ตอนที่กำลังลุกจากที่นั่งเกิดอาการปวดขาขวาฉับพลัน พอไปตรวจจึงได้รู้ว่าเป็นโรค หมอนรองกระดูกทับเส้นประสาท ทำเอาเดินไม่ได้เป็นเดือน ๆ ทำให้รู้ซึ้งกับคำว่า “ไม่เห็นโลงศพ ไม่หลั่งน้ำตา”

ผมใช้เวลาในการรักษาตัว ด้วยการกายภาพบำบัด กินยา ปรับพฤติกรรม เกือบ 6 เดือน ถึงรู้สึกใกล้เคียงปกติ (90%) ต้องขอบคุณหลาย ๆ คนที่ดูแลและช่วยหาข้อมูลการรักษา ตลอดช่วงเวลาที่ช่วยเหลือตัวเองไม่ได้นะครับ โดยเฉพาะคุณพ่อ คุณแม่ แม่โอม และคุณตาล (เดี๋ยวผมจะเขียนเล่าเรื่องโดยละเอียดแยกไปอีกทีครับ)

นอกจากเรื่องร้าย ๆ ปีนี้เป็นปีแรกที่ผมควบคุมน้ำหนักให้อยู่กับที่สำเร็จ หลังจากเมื่อปีที่แล้วได้ทำการลดหุ่นลงมาจากจุดสูงสุด ผมคิดว่าน่าจะได้วิธีการที่ทำได้ง่ายแล้วหละ (ไว้จะมาเล่าให้ฟังในเรื่องเล่าต่อไป)

ด้านการใช้ชีวิต

เรื่องความสัมพันธ์ ผมตั้งใจจะกลับบ้านนอกช่วงเทศกาลให้ได้ 4 ครั้ง แต่ว่าที่ทำได้จริง ๆ ก็ 2 ครั้ง (ไม่นับตอนที่กลับไปบ้านเพื่อรักษาตัวจากโรคหมอนรองกระดูกทับเส้นประสาท) พาแฟนกลับไปเยี่ยมที่บ้านได้ตามที่ตั้งใจ

สืบเนื่องจากปัญหาสุขภาพที่เกิดขึ้น ทำให้หลายทริปต้องเลื่อนออกไปอย่างไม่มีกำหนด ก็เลยกลายเป็นว่าปีนี้ไม่ได้ไปเที่ยวต่างประเทศเลย ซึ่งปกติจะต้องได้ออกไปหาประสบการณ์ในต่างแดนสักครั้งในรอบปี เพื่อกระตุ้นไอเดีย ดังนั้นปีนี้จะเอาใหม่

ส่วนการไปเที่ยวในประเทศก็ทำได้ตามเป้าหมาย ออกจะไปหลายที่ ได้เข้าร่วมโครงการ “ชิมช้อปใช้” ของรัฐบาลด้วย (ถึงจะใช้ไม่หมดก็เถอะ)

ได้สัมผัสบรรยากาศ กทม ช่วงปีใหม่เป็นครั้งแรกในชีวิต นอกจากนั้นยังได้ไปร่วมงานสวดมนต์ข้ามปีแบบงง ๆ ด้วย

และที่พลาดไม่ได้คือ ผมได้ปลดล๊อกบทถัดไปของชีวิต ได้สำเร็จในช่วงสิ้นปีที่ผ่านมา ปีหน้าจะมีอัปเดทเพิ่มเติม 🙂

การงาน

ปีนี้ได้พัฒนาตัวเองหลายอย่างมากโดยเฉพาะในด้านของ Soft Skill ผมมีโอกาสได้ทำงานกับเพื่อนร่วมงานที่ดีมากทั้งไทยและต่างประเทศ มีโอกาสในการฝึกภาษาอังกฤษมากขึ้น

พัฒนาความสามารถในการบริหารจัดการ การบริหารคน และการบริหารทรัพยากรที่มีอยู่อย่างจำกัด พัฒนาความเด็ดขาดในการตัดสินใจ การปฏิเสธ

เรื่องการจัดการเวลาถือว่าทำได้ไม่ค่อยดีเท่าที่ควร ซึ่งเท่าที่คิดดูแล้ว น่าจะส่งผลมาจาก ความไม่เด็ดขาดเพียงพอ รักพี่เสียดายน้อง ทำให้บางครั้งเกิดปัญหา ซึ่งได้พยายามทำให้ดีขึ้นโดยใช้คติ “ถ้าเราไม่ทำอะไรสักอย่าง เดี๋ยวบางอย่างจะบังคับให้เราทำ”

ส่วนในด้านเทคโนโลยีไม่ค่อยได้ตามเทรนใหม่ ๆ เลย เพราะงานส่วนมากไม่ค่อยจะได้หยิบพวกเทคโนโลยีเหล่านั้นมาใช้

จบปีนี้ผมคิดว่าผมเข้าใจวงจร “Start Up” มากยิ่งขึ้น

ด้านการเงิน

ปีนี้เป็นปีแรกที่จดบันทึกรายรับรายจ่ายทั้งหมดทุกยอดตั้งแต่เดือน 1 จนถึงเดือน 12 และช่วงปลายปีเริ่มทำบัญชีควบคุมการใช้เงินทั้งหมด รวมถึงการร่างแผนเกษียณแบบจริงจัง ทำให้เห็นว่าการใช้เงินของตัวเองก็ค่อนข้างน่ากลัวเหมือนกัน แต่ก็ยังที่ที่เก็บได้มากกว่าใช้

เริ่มศึกษาด้านการลงทุนในหุ้น กองทุน ทั้งไทยและต่างประเทศจริงจังขึ้น และเริ่มลงมือทำตามแผนไปแล้ว ถือว่าเป็นเรื่องที่ดี เพราะอย่างที่หลาย ๆ คนบอก การลงมือทำ มันมีอะไรมากกว่าการศึกษาในตำรา

เนื่องจากปัญหาสุขภาพที่เกิดขึ้น ทำให้ผมกล้าใช้เงินที่หามาได้มากขึ้น เพราะสิ่งที่เรียนรู้จากการป่วยคือ อย่ามองแต่อนาคตไกล ๆ ให้ใช้ชีวิตอยู่กับปัจจุบันมากขึ้น เพราะว่า “ชีวิตเราไม่แน่นอน” เก็บก็ส่วนเก็บ ใช้ก็ส่วนใช้

และท้ายสุด หลังจากที่ผมสำเร็จเป้าหมายเก็บเงิน 1,000,000 บาทแรกเมื่อปลายปี 2017 ผมก็ไม่ได้มีเป้าหมายใหญ่ ๆ ด้านนี้มาสักพัก เรียกว่าไม่รู้จะตั้งเป้าหมายใหญ่ ๆ เป็นอะไรดี อาจจะเพราะว่าไม่มี Passion เพียงพอ จนกระทั่งได้ยินคำว่า Elite เลยได้เจอกับสถานะการณ์ใหม่ ปีนี้ผมจะต้องเริ่มสร้างทรัพย์สินเพื่อทำเงินให้มากขึ้น

สรุป

สุดท้ายนี้ผมเป็นกำลังใจให้กับตัวเองเพื่อฝ่าฟันเป้าหมายใหม่ในปี 2020 อะไรที่เคยทำสำเร็จในปี 2019 ก็ต้องทำต่อไป เพราะ “การทำสำเร็จ” ไม่สำคัญเท่า “การยืนระยะ” ส่วนอะไรที่ทำไม่ได้ ก็แค่หยิบมาทำต่อให้มันสำเร็จ

ปีนี้อายุย่างเข้า 31 ปีแล้ว ขอให้พร้อมเข้าสู่ชีวิตบทใหม่ 2020 ครับ คุณสมิทธ์